oyalamaca

Espiri yapıyordum ben aslında. Ciddiye aldı. Tükürsene ağzıma dedim. Tükürdü... Rivayet odur ki bebeklerin ağzına kim tükürürse ona benzermiş!.. Ben artık biraz ona benziyorum... Ne zaman aynaya baksam, gözlerim kendiliğinden kısılıyor sanki... Benimkiler kocaman. Onunkiler ip gibi. Gülünce kayboluyorlar... şimdi benimkilerin de birazı gitti. Birazı gitti, birazı duruyor... Artık daha yakınız! Ama Tehlikeli Masallar'daki yılan hikayesini hatırla. Eşit olmak zorundayız. Ben biraz göz-ümden verdim. Sen de biraz öz-ünden ver!

Eskiden sıkılsam da, sevmesem de başladığım bir kitabı sonuna kadar okuma zorunluluğu hissediyordum. Değilse kendimi suçlu hissediyordum. Attım o yükü omzumdan. Zaman kaybı gibi geliyor, küt diye bırakıyorum. Bir de başlayıp elimden düşüremediklerim oluyor ki, üzülerek itiraf ediyorum ama bu söylediğim bin yılda bir oluyor. Bir kaç yıl önce Şule Gürbüz'ün Kambur'unu okuduğumda "hayatımın kadınlarından biri" ilan etmiştim kendisini. Bu yıl yolumuz tekrar keşisti. İlginç bir şekilde bir kaç gün arayla birbirinden bağımsız üç farklı insan bana aynı kitabı önerdi. Ahmet Bozkurt ki kendisini hayatımın entellektüeli diye tabir ederim, Nurdan Ulutaş'ım ve Gizem'im. Bir koşu gidip aldım kitabı ve Kambur'la başlayan aşkımız Coşkuyla Ölmek-le tutkuya dönüştü resmen. Arada bir güzel, iyi, fena değil, hatta "baya iyi" diye birbirimize önerdiğimiz şeyler gibi değil bu. Duygularıma, fikrime zerre kadar güveniyorsanız size şu kadarını söylüyorum. Bugün biri b

İki çantayı birbirinden ayırmaya çalışıyoruz.   Ben diyorum ki"şu olamaz bence çok küçük, o böyle küçük çanta kullanmaz. Yanımdaki diyor ki "hayır o prada kullanıyor!" Düşünün ki o çantanın sahibiyle bin kere aynı masaya oturmuş yemek yemişim, aynı tabaktan değilse bile yanındakinden. Aşık olmuşum melankolimi paylaşımışım, başka bir gün çok sevinmiş boynuna atlamışım... ve daha neler... Kullandığı bir çantanın onun olup olmadığından emin olacak tek bir yöntem geliştirebilmişim. Her şeyi yanında ister + hiç bir şeyin eksikliğine tahammül edemez= küçük çanta kullanmaz! Ben de yani eksik miyim neyim? :) O çantanın markasına bir allahın günü dikkat etmemişim demek!... Umrumda olmamış. Ayırt-edici özelliklerimin arasında kendine yer bulamamış!... Sevdim kendimi. Yanımdakine hayret ederek...  dipnot: o çantanın sahibi de adım gibi eminim ki "prada" diye değil çok sağlam ve içine her şeyimi doldurabiliyorum diye bakıyor ona, dostlar alış-verişte görsün diye değil

Tophane'den kaptırmışım kendimi, Galata'ya doğru yürüyorum... Derken minicik bir kapıdan, çok tesadüfen kafamı uzatıyorum. İçerde bir şeyler beni çekiyor ama daha girene kadar aslında ne olduklarını bilmiyorum. Zira dışardan baktığınızda aslında hiç bir şey anlaşılmıyor. Ben oranın bir oyuncak ve kukla atölyesi olduğunu bilmiyordum. Orda öyle bir mekanın olduğunu da! Kapıda bir tabela yok. Burası da "şöyle bir yer" dedirtecek en küçük bir işaret yok. Dükkanın camında size "hadi gelsene, beni sevsene" işareti çeken süslü bir şeyler de!  Dediğim gibi bunların hiç biri yoktu ama ben bir şekilde "çekildim" o kapıdan içeri. Görünmez bir el, ya bileğimden tutup çekti, ya da arkamdan itekledi. Orasını bilemiyorum. Bildiğim bir tek şey var, o atölyeye ve orda "can" bulmuş her şeye aşık oluyorum! O beyaz tül perdelere, küçük kukla adamlara, çalışma masasının önündeki duvarda asılı çerçevelere... ya da geçelim hepsini yahu! Ruhuna aşık oldum, r

Bir zamanlar flört ettiğim bir oğlan birazcık bozuk atınca "ne o sıkıldın mı!" demiştim bir gün. "Sanmam. Hiç sevişmediğimize göre sıkılmış olamam!" demişti. Ankara'dayken deli gibi seyahat peşinde koşturuyordum. Sürekli "şuraya gideyim, şurayı da göreyim" planları kuruyordum. İstanbul gözümü kör etti sanki! Hipnotize gibi bir şey oldum ben burda. Kendimi ondan alamıyorum. Sürekli bir keşfetme arzusu... İnsan bir şehirle böyle bir ilişki kurabiliyorsa bir insanla da kurabilir bence! Ben aşkın asla sonsuz olmadığına kesin kes karar vermiştim oysa ki. İnsanoğlunun kat-i suretle tek-eşli olamayacağına!!! İstanbul bunun aksine ikna etti edecek beni! Ramak kaldı. O kadar renkli o kadar baştan çıkarıcı ki! Kralı gelse gözüm görmez derken inanın çok samimi söylüyorum. Ben bunu atıyorum bir Paris için söyleyemem mesela. Bence kimse de söyleyemez. Evet çok romantik evet büyüleyici, aristokrat bir havası var ve çok cool! Ama işte orda bitiyor. Beyoğlu'nun