Neresi sıla neresi gurbet?

Deli misin? o kadar yol tepilir mi? demiştim.
"Yol dediğin nedir ki? yürüdükçe kısalır!" demişti.
Beni kendine bi kez daha hayraaan etmişti...

Güzel soru:
Yol dediğin nedir ki?

Bi yorgunluk kahvesi içmek için oturduğum kafede Yeni Türkü çalıyordu dün.
"Neresi sıla, neresi gurbet?
Yollar bize memleket...!" diyordu da...ordan aklıma geldi.

Düşündüm öyle kendi içimde.
Neresi benim evim?
Montumu astığım şu sandalyenin tepesi bile,
yeri gelince evim işte.
Bi fincan kahve içtim üstelik tepesinde.
Kırk yıl hatırlamazsa beni,
hatrım kalır!

Hiç tanımadığım, onu da geçtim konuştuğu dili bile  yarım yamalak bildiğim   bi kadının evinde on beş gün misafir olacağım.
Kendi anahtarım olacak cebimde, kapısını kendim açacağım.
Bardağından su içip, masasında yemek yiyeceğim.

"Masasına oturup yemek yediğim, masama oturup yemek yiyen insan benim için artık çok başka bi yerdedir!" der hep babam.
O da benim için öyle olacak muhtemelen.

Bi de nazar boncuğu aldım kendisine...ordan ayrıldığımda hoş bi sedası kalsın diye elinde...hatta içinde.
umarım hoşuna gider...

Önce adımı soracak muhtemelen, belki yaşımı, ne iş yaptığımı.
Belki de hiç biriyle ilgilenmeyecek, kısa bi merhabalaşma faslından sonra direk kendi dünyasına çekilecek.
Evi gezdirir heralde diye düşüyorum; en azından yatağımı gösterir.
Mutfağı kendim bulurum sorun değil. :)
Karanlıktan korkma huyum da yok hem; tüm ışıkları söndürebilir.
Peki sabah kalktığımda "ilk gün beni kursa sen götürür müsün?" desem...
Bence güzel teklif, değerlendirebilir... :)

Günlerdir hazırlayamadığım valizimin içini en çok bunlarla doldurdum işte.
İçimde kocaman bir "merak" duygusu...
Gözlerimi kocaman açtım...içine koca bi dünya aldım....
gidiyorum!
Kısacık bir zaman diliminde de olsa,
ara vermek için değil,
ara-yı doldurmak için.
Ne boşluk var(mış) içimizde de anasını satayım.
Koyuyorsun, koyuyorsun da...
bi türlü dolmuyor mübareğin içi.
Niye?

?

?

?