Keşfet...geç

Ben şoför mahallinin hemen yanında oturuyorum. O arkada.

Üç kişiyiz arabada.

Herkes kendi halinde, miskin miskin yola bakınmakta…

Derken, arkadakinin sesi yükseliyor birden.

“Oya! Şimdi bu şairler, yazarlar sadece keşfetmeyi seviyorlar öyle mi?” diyor.

Ne demek o? diyorum.

Soruma soruyla cevap veriyor.

“ne demek, ne demek?”

Şaşkın şaşkın dönüyorum arkama…tam ben cevap verecekken, şoförün sesi yükseliyor bu kez.

“Yani Oya hanım diyor ki, hayırdır! bi yanlışımızı mı gördün?”

Ağzına sağlık diyorum gülümseyerek…evet aynen bunu söylüyorum.

Bir eleştiri mi bu, yoksa yalnızca durum tespiti mi? Durup dururken böyle, nerden icap etti?

“öyle işte” diyor. “Keşfet bırak, keftet bırak, bence sizin olayınız bu!”

Birincisi, yazmaya gönül vermiş bi insan evladıyım diye, beni o kategoriye koymuş olması itiraf etmeliyim ki alttan alta çok hoşuma gitti. Ne var ki cümlenin içeriği pek cezbedici değildi.

Eşşek değilim tabi.

Aldım mesajı.

Diyor ki: Siz hiç bişeyde uzun süre ikamet edemezsiniz. Bu bir şehir de olur belki, bir insan da, bir eşya da olur, herhangi bir mekan da…işiniz keşfedene kadar.

Ama insan düşünüyor tabi…o an gülüp geçiyorsun da; aslında bi şeylerin kalıyor orda.

Soruyorsun kendine, istesen de istemesen de…sahiden de öyle mi? Diye.

16 yaşıma gidiyorum birden. Nazım’ın Piraye’ye yazdığı  mektupları okuduğum o pencere önüne.

Annemin çiçekleri dizilmiş sıra sıra önümde…elimde kitap, bi akşam üstü…güneş ha battı batacak. Ağlıyorum…

O şiirleri yazan adam, o Piraye’nin aşkından deliye dönmüş adam…topu topu bikaç dakika içinde, bir görüş gününde…nasıl bi anda Münevver’e aşık olabiliyor diye…

Karşımda olsa hesap soracağım. Bana yazılmış kadar içselleştirdiğim satırların suyunu sıkacağım…hepsini suratına indirip, kapıyı çarpıp çıkacağım.

Çok sonra sesi duyulacak arkamdan.

Tek bi kelime: Pişmanım…!

Oysa biz hep sonsuz aşka inanmak istemiştik…de mi?

Bi türlü götümüz yemedi.

Bazen biz keşfedip geçtik.

Bazen bizi keşfeden geçti.

Sıradaki?

Pişman(mış)…hadi ordan! Gözünü seveyim, pişmanlığını da al,  yıkıl karşımdan!  J diyecektim ki tam, o sayılı dakikalarda, içimde yaşadığım üç kişilik dramın tam ortasında, küt diye duruyor araç.

“Geldik” diyor şoför.

“Soldaki bina, 17 numara”

Peki deyip, iniyorum arabadan.

Elimde bir icra dosyası,

Aklımda Piraye var.

Ve nasıl kırgınım Nazım’a…

dışardaki sonbahar şahidimdir…!