Zilif...Oruç Aruoba'ya minnetimdir!

Bir felsefe adamı. Bir yazar. Yazar dediysem yalnız, öyle böyle değil, yazarken fincanı taştan oyar...
Oğlan çocuklarının misketleri gibi taşıdım onun kelimelerini cebimde. Canım sıkıldıkça döküp önüme, oynadım saatlerce. Bazen de baharda, sokağın başında alıç satan amcanın alıçlarıydı. Alıp boynuma taktım. Hatır hutur etti dişlerimi geçirdiğimde. Öyle içime aldım. Öyle sindirmeye çalıştım. Ve sanırım, benim aç ruhumu onun kadar iyi doyurabilene, çok az rastladım.
Sebepsiz sevenler vardır birilerini hani. Hiç onlardan ol(a)madım. Şimdi böyle methiyeler düzüyorsam şahsına...çok gerçek sebeplerim vardır. Hangi birini sayayım!?

İki gün önce aldım Zilif''i. Sonbahar çıkarıp attı sırtındaki ceketi. Hafifledi...
Sonra sıra bana geldi. Kötülükler kadar, iyi şeyler de bulaşıcı neyse ki. Mesela cesaret gibi...
Açtım gömleğimin tüm düğmelerini...hadi! bi kez daha darmaduman et beni...ve lütfen, uyandığımda gitmemiş ol!


Bir babanın, kızına yazdığı bir mektup Zilif. Bir anıyı anlatıyor içinde. Bi yaz günü, rakı içerken bahçede, kızından erik istiyor. Kızı bi türlü gelmiyor, meraklanıyor...tam aramaya koyulacakken. Kan ter içinde, elinde bir külah erikle geliyor. Ağaçta erik yokmuş meğer. Cebindeki harçlıkla koşarak, erik alıp gelmiş babasına.

Ve diyor ki Oruç Aruoba "Öyle insanlar vardır ki, babaları onlardan erik istese, şöyle bir bakıp,  ağaçta erik yok" diyebilirler.

İşte bu hikaye de bana, böyle bi yüz yıl yaşasam...yüz yıl gider....Ha bi de unutmadan "başaramadım" demişsin mektubun bi yerinde kızına.

Öyle bir "insan" yetiştirmişsin hayata...ve yazdığın her satırla, ucu keskin bir bıçak gibi dağlamışsın hiç bi kere yüzünü görmediğin insanların yüreğini.

Daha neyi başaracaktın be adam!?
Daha neyi başaracaktın!
Oldu olacak bari, bi de canımı alsaydın.