İKİ UCU PİS DEĞNEK!
.jpg)
Ee! ne bok yiyeceğiz yani!? İki ucu pis değnek bu resmen. Hem dalgalanmak hem hiç durul-ma-mak istiyorsak peki. Yanmak yanmak...ve hep yanmak istiyorsak...mümkün değil mi?
Kül olacağını bile bile insan yanmak ister mi? Yani ister de! Neye yarar diyesim geldi şimdi. Zaten buna çözüm bulsalardı "yalnızlığın çaresini" de bulmuş olacaklardı! Öyle yalandan şarkısını yapmakla bitmiyor yani.
İşte bu yüzden beraber olmak yalnızlığı bitirmeye yetmiyor. Önce karışıp yanıyorsun cayır cayır...sonra közlene közlene ayrılıyorsun ağır ağır...Daha sonrası daha da beter. Kül olup dağılıyorsun...Bu resmen çok acıklı! :)
Zeki Müren'le başladık. Sezen ablamızla bitirelim madem.
"Işığa uçar bütün pervaneler,
ateşe giderken ne şahaneler..." di!
Sonra?
Yansan bir türlü,
yanmasan olmaz!
O zaman bir ara sönmenin çaresini de konuşalım mı?
.jpg)
İnsan, Anka misali bir varlık. Yanar, kül olur, doğar küllerinden ve doyamaz yanmaya... Yine yanar kül olur, doğar küllerinden yeniden.
YanıtlaSilDalgalanır... Kıyıya çarpar, parçalanır. Döner denize. Tekrar parçalanmak için koşar kıyıya.
İnsan böyledir.
Ateş varsa barut, barut varsa ateş olur şairin dediği gibi.
Pervane olup da yanmayı ise Sadi Şirazi, Mevlana ve Yunus zaten pek güzel açıklamış bize. Haddimiz olmaz fazla söze...
O zaman biz hiç düşünmeyelim mi!? :) Biraz haksızlık etmişsin sanki...
YanıtlaSilPervane bağlamında mı? Üzerine söyleyecek şeyi olan buyursun; benim yok :)
YanıtlaSilE bakın, düşünmemiş işte kimse hâlâ :)
YanıtlaSilHem, pervaneye takılıp kalmayalım. Düşüncem, insanın, durulmak bilmeyen dalgalanmasının ve hiç sönmeden yanmasının manifestosuydu aslında :)
Kaldı ki, beraber olmak elbette bitirmez, zira, insanın ta doğuşunda peşine takılmış lanetidir yalnızlığı. Yalnızlığa çare aramak yerine, tek başına kalmamaya uğraşmalı.