İKİNİZİ DE İSTİYORUM!

Yatsam...rüyamda Kapadokya'da olsam. Kocaman avlusu olan bir taş evindeyim. Mevsim yaz. Bir temmuz gününün akşama dönen sarı saatleri... Avlunun içinde bir yerlerde büyük tahta bir yatak var. Ortada ben yatıyorum. Sağımda Sabahattin Ali, solumda Yusuf Atılgan; aklımda geçen doğum günümde hayatımda yüzünü görmediğim o oğlanın attığı mesaj var. Diyor ki "Kürk Mantolu Madonna karakterini özdeşleştirdiğim tek kahramansın! İyi ki varsın!" Mutluluk sarhoşuyum o an; ama içimden şu cümle geçiyor hızla. "Sonumuz benzemesin!" Sonra yüksek sesle başlıyorum anlatmaya...Gülüyor Sabahattin! "Korkma" diyor yavaşça boynuma doğru sokulup  "senin için başka planlarım var!" Peki deyip altında kalan kolumu çekiyorum yavaşça. "Ağrıdı da..." diyorum. Oysa maksadım başka. Yusuf'a döneceğim. Dönüyorum... Yusuf'un gözleri fel fecir okuyor sanki. Bir an ürküyorum...yok; galiba cesaret edemeyeceğim...derken; yumurtlayıverdim. "Biliyor musun? Hayatım boyunca hep "Aylak Madam"ın hikayesini yazmak istedim. "Eee!? " diyor Yusuf. "Neyi bekledin?"
"Beklemedim"diyorum. "Yazıyorum...yazıyorum...yazıyorum; ama bitiremiyorum. Hikaye bir türlü bitmiyor."
Buyur...
Şimdi de Yusuf gülüyor...
Bozuluyorum... ama; çaktırmayacağım. "N'oooldu ki yani şimdi?" diyorum. "Sen" diyor... "Sen, biz o hikayeleri bitirdik de mi noktayı koyduk sanıyorsun? Nokta bir yere konur. Kitabın kapağı kapanır; ama hikaye bitmez!"
"E ama sen... sen niye bekledin durdun o Ankara trenini?"
"Ben Ankara trenini beklemedim ki; tren çok geç kaldı sadece"diyor.
"E ama bilmece gibi konuşuyorsun, bir şey anladıysam ne olayım!'
Sabahattin dürtüyor arkamdan.
"Bir dakika yahu! bir şey konuşuyoruz şurda"
"Sen önce şu sualime bir cevap versene" diyor. "Doğruyu söyle ama; senin gönlün hangimizde?"
"Cevabı hanginiz söyleyeceksiniz?' diyorum... Önce susuyor ikisi de...sonra Yusuf çenemi tutuyor... gözlerini gözlerime dikiyor... "Cevabı ikimiz de biliyoruz! ama; sen hangimizden duymak istiyorsun? Bu gece hangimizle sevişeceksin?"
"Yani... hiç öyle düşünmemiştim aslında ama; madem ısrar ediyorsunuz, ikinizi de istiyorum!" diyorum.

Uyandım...
İstanbuldayım.
Betonarma bir bina.
Ne Yusuf var solumda; ne sağımda Sabahattin.
Ne ben Maria'yım.
Ne sen Zebercet!
Hikayem yarım.