Kral mı büyük, biz mi küçüğüz!?

Elimde bi kitap var, içinde bi cümlenin altını çizdim dün.
Diyor ki o cümlede "Kralın güçlü olduğunu nereden anlarız? Etrafındaki insanların yere kapanmasından ve korkularından. Kralı güçlü gösteren şey, kralın değil etrafındakilerin davranışlarıdır aslında!"
Bu cümleyi evimin duvarına yazmak istiyorum.
BAşımı her kaldırdığımda görebileceğim bi yere, kocaman harflerle...
Kazınsın aklıma, işlesin ruhuma...hiç unutmayayım istiyorum!

En son ne zaman bi cümleden böyle etkilendiğimi ise hiç hatırlamıyorum.
Birini, bi durumu, bi olguyu, ne bileyim...bi "şeyi" işte, büyük yapan çoğu zaman biziz aslında. Bizim ona karşı tutumumuz.

Bi adamın karşısında ceketini ilikleyen birilerini gördüğümüzde, o adamı "büyük" sanıyoruz sahiden de!(?)
Birileri bi adamdan korkunca O'nun korkulacak bi adam olduğuna inanmaya başlıyoruz hemen.
Şartlı refleks gibi, hiç sorgulamadan teslim oluyoruz...
Etrafımız bunlarla örülü resmen,
birilerinin karşısında it gibi titreyenlerden.
eğilenlerden,
kırk büklüm biat edenlerden geçilmiyor ortalık.

Bize her boku öğretiyorlar da en çok ihtiyacımız olan şeyi, hep eksik bırakıyorlar sanki
özgüven denen mereti, bi de cesareti!
Cahil cesaretinden ve içi boş bi özgüven duygusundan bahsetmiyorum tabi.
Bilinçli bi cesaretten ve  gerekçeli bi güven duygusundan bahsediyorum.

İnsan kendisine sormalı bazen.
Bu karşımdaki insan gerçekten büyük mü yoksa onu gözünde büyüten ben miyim? diye.

Sahi,
En son ne zaman kendini savunmak için birine esaslı bi kafa tuttun?
En son ne zaman kendi haklarını korumak için bi masaya yumruğunu vurdun?
Hatırlıyor musun???

Kaldı ki Peygamberleri bile Peygamber yapan, onlara inanların varlığı değil midir?
Tek bir tane inananı arkasından gideni olmasa, O'nun Peygamber olduğunu nerden bilecektik!?
Hiç!