Duygusal Tecavüz!

Yürü Meryem! Koş Meryem! arkandayız...yaşa seenn!! diyemeyeceğim.
Meryem Uzerli'yi acayip seviyorum...inanılmaz doğal ve naif buluyorum.
Bi o kadar da dünya güzeli bir kadın.
Ne var ki...bu haberi okuduğumdan beri içimden geçen tek bir duygu var. Keşke kız kardeşim falan olsaydı diyorum ya da yakın bi arkadaşım.
Kolundan tutup silkelemek isterdim.
Heeeyy! kendine gel!
Ne yaptığının farkında mısın?

Haberi okumuşsunuzdur heralde. Duymayanlar için konu şu: Meryem Uzerli sevgilisinden ayrılıyor, hamile olduğunu öğreniyor ve çocuğu tek başına doğurup büyütmeye karar veriyor.

Bikaç yıl önce Emrah'ın bir röportajını okumuştum. Bitip tükenmek bilmeyen babalık davası serüveni sonucu oğlunun artık kocaman olduğunu, oğluyla şu anki ilişkisinin nasıl olduğunu ve neden o dönemde bunu bi türlü kabullenemediğini  soruyordu röportajı yapan.
Benim aklımda kalan, başlığa da taşınan şu cümleydi: Babalık hakkımın elimden alındığını düşünüyorum!

Normal yollarla baba olamıyorsunuz düşünün. Herkesin yaşadığı gibi geçmiyor o süreç sizin için. İstemiyorsunuz aslında o çocuğu ama birlikte olduğunuz kadın diyor ki: Ben sana rağmen istiyorum bu çocuğu. Tek başıma büyüteceğim. SAna ihtiyacım(ız) yok!!!

Kürtaj meselesinde nasıl ortalığı ayağa kaldırdı kadınlar "Bizim bedenimiz bizim kararımız!"diye.
Yüzde yüz haklı olarak. Böyle doğal bir hakkı savunmak da zulüm gibi gelmişti bana.
Hiç yapmadığın bişeyle suçlanmak gibi ağır. TAmamen sana ait bir kararı bir hakkı  başkasına karşı savunmak zorunda kalıyorsun.
Pess! demiştim o saçma sapan konuyu ortaya atanlara.
Hala hastanelerde kürtaj yaptırmak isteyen kadınların bir çoğu fişleniyor.
Üstümü başımı yırtmak istiyorum. O kadar büyük bir öfke içimdeki, kadınlara bunu yaşatanlara karşı.
Anlatılmaz...yaşanır cinsten.

Şimdi durumu tersine işleten bir örnek var gözümüzün önünde.
Meryem Uzerli.
Doğa çocuğu karnında taşımanın keyfini de zorluğunu da kadına bahşetmiş.
Çoçuğu kadın doğuruyor evet.
Ama o çocuğu iki insan birlikte yapıyor.
Bir kadının ne denli rızası gerekiyorsa erkeğin de eşit ölçüde hakkı değil mi ?
Bir adam gerçekten istemediği ya da hazır olmadığı bir şeye neden karşı taraf istedi diye mağruz kalıyor?
Bunun adı da bir çeşit tecavüz değil mi?
Kendinizi düşünün. Bir kalemi bile ordan almak istemiyorken, biri sizi buna mecbur ettiğindeki ruh halinizi.
Değil ki bir çocuktan bahsediyoruz.
Anne ve baba olmaktan.

Belki çok katı gelecek bu söylediklerim ama; öyle bir gücüm olsa yasal düzenleme altına alırdım bir tarafın rızası olmayan çocuğun dünyaya getirilmesini.
Her iki taraf da istemiyorsa olmaz kardeşim! diye  de kükreyebilirim aslında. O kadar net duygularım bu konuda. Hiç tartışma götürmüyor içimde.
Karnında sen taşıyorsun, doğurma tekeli senin elinde diye, benim istemediğim bi çocuğu nasıl dünyaya getirebilirsin? Evet tam bir erkek psikolojisiyle bakıyorum...Hiç kadın ruhuyla düşünemiyorum bu konuda. İnanılmaz bir bencillik bu. En azından ben böyle olduğunu düşünüyorum.

Emrah'ın o cümlesi geziyor aklımın ortasında.
Tüm süvarilerini almış arkasına...bir ordu gibi geziyor. Öyle güçlü...öyle gerçek bir duygu.
"Normal yollarla baba olma hakkım elimden alındı" diyor. "O duyguyu hiç hissedemedim."

Hadi hiç eğip bükmeden en kaba tabiriyle yazayım. Diyebilirsiniz ki "hamile bırakırken iyi miydi?"
Yahu, birlikte sevişmeye karar vermek başka bi şey. (Kararı da olmaz o işin de) :)
Birlikte çocuk dünyaya getirmeye karar vermek çok başka bi şey.
Toplumsal yanı da hiç umrumda değil;  ben sadece o psikolojinin nasıl ağır olabileceğini tahmin ederek düşünüyorum. Öyle hissediyorum...
Tersini düşünüyorum bi an için. Çocuğu doğurmak erkeğe has olsaydı ve bi erkek benim hiç istemediğim bir çocuğu tek başına doğurmaya karar vermiş olsaydı...altından kalkamazdım o psikolojinin.
Yemin ederim kalkamazdım.
Nasıl çaresiz bir histir o?
Yaşamak gerekmiyor.
O kadar tahmin edilesi bir şeyki...
Hiç istemediğiniz bi şeye mecbur bırakılmak, inanılmaz hazin geliyor bana.
Kim ne derse desin, içimden yükselen tek bir ses var ki o da: Bunun adı duygusal tecavüz be! diyor.
Yok mu bir yaptırımı?